خانه را تمیز می کردم. اما انگار نمی کردم. تمامی خانه برق انداخته بود اما در چشم من همه چیز تار بود. مبهم بود. هر چی حرف بود ، بین همه مان ، بیرون بود. زن و شوهر ، پناه بردیم حمام ، دستشویی. اما تمامی تمامی نداشت. بازهم به گوشم می رسید که شب با همسرم در دستشویی ، دوبارحرفمان شده بود. یا ده بار ، در دستشویی از هم عذر خواسته ایم. از تعجب شاخ در می آوردم. گفتم این خانه عجیب شده. طلسم شده. باز بخاطر همین حرف من دعوا کردیم. باز رفتیم دستشویی، و گلاویز شدیم. دو روز بعد رفتیم دستشویی ، آشتی کردیم. نمی خواستیم بچه ها ، نه دعوایی از ما ببینند و نه رفتاری از پشیمانی. تنها شاهد قهر و آ شتی ما ، دو پرنده بودند در گوشه ی دستشویی که برایشان ،  ده سال قبل لانه درست کرده بودم. حتی پیش آ نها هم که هم را می بوسیدیم و آشتی می کردیم ، بعدا صدایش در آمد که :

آهای ! صدای مارچ مورچ تان خیلی بلند بود!!!

دخترم بدنش حساسیت شدیدی داشت. هی میخاراند. دکتر هم بردم از یک چیز مشکوک حرف زد. گفت :
چیزی تو بدنش رفته. مشکوکه.

گفتم : یعنی جن رفته بدنش؟!
دکترگفت:

چیزی هست که نادر است. شما بهش بگید جن. من خودمم نمی دونم چیه. و سرش را با تاسف تکان داد.

دخترم تا صبح خواب نداشت. تا صبح با آب سرد دوش می گرفت. دل و دماغ هیچی را نداشتم .

صدها بار تو آینه خودمو نگاه میکردم میگفتم پس چی شد؟ اون همه می نوشتی؟ شعر؟ داستان؟ قلم ات دلها را می لرزاند. اون ها چی شدند. کجارفتند. داستان عاشقانه هایت با همسرت ورد زبان بود پس کو؟ دفتر شعرم را بردم دستشویی و همان جا آتش زدم. جرقه جرقه اشک از چشمم جاری می شد. به کبوترها گفتم:
بخاطر شما نوشتم ها. بخاطر آزادی ! کبوتر هراسان پرید و رفت .

فرداگفتند :
بیخود از آزادی حرف نزن! دیدی ؟ کبوتر ککش هم نگزید !!!!
شوکه شدم… دیوانه شدم.  باورم نمی کردند.
از همه فاصله گرفتم. تنها شدم. همسرم مشکوک نگاهم می کرد.گاهی چنان که دیوانه ای بیش نیستم. میگفت :
مرتب داروهاتو بخوری ها.
صدایش فردا در آمد.
گفتند :
چرا مرتب داروهاتو نمی خوری. اون بیچاره چقدر پول دوا دکتر بدهد؟
تنها پناه گاهم دستشویی بود. می رفتم اون جا و می گریستم. و گاهی می رقصیدم. شاید حالم به روال سابق برگردد. دستشویی جایی مناسب  برای رقص آذری نبود. باله می رقصیدم . صدای این هم در آ مد .  تعجب نکردم. حواس پنجگانه ام کلا تعطیل شده بود ……

گفتند : گریه ات چه قشنگه. کدوم کلاس گریه رفتی ؟! رقص ات می دونی که : این ترم رفوزه !

شاهدانم دو کبوتر بودند. و تخم هایی که رویش ، کبوتر مادر نشسته بود و پدرشان ، برایش هی دانه می آورد. یک تخم شکسته و نصف اش ، زرده اش زمین ریخته بود. حوصله نداشتم تمیز کنم. منم مثل همون تخم شکسته بودم و زرده ام همه جا پخش شده بود. رنگ و رخم ، رنگ همه ی خانه زرد شده بود. رنگ همه پریده بود. ترس، بدبینی، خفقانی موهوم بود. حکومتی نداشت باهاش جنگید. به هم می پریدیم و این بار سر هم داد هم می زدیم. دیگر داد و فریادمان علنی شده بود. اسپند دود می کردم و حتی می بردم دودشان را به خورد کبوترها هم می دادم.

می گفتم اینم سهم زندگی شما. نپاشد !!!

همسرم با نگرانی و خوف از من ، به برادرم زنگ زد. هماهنگ شدند و با دکتر آ شنای بیمارستان حرف زدند. حکم بستری گرفتند.

شنیدم به سرم کوبیدم. با دمپایی های سیاه پلاستیکی ام تو سرم آنقدر زدم مویرگهایش ترکیدند. دستم را بستند و داروی خواب قوی ایی به زور دادند ، بخوابم. تا ماشین بیمارستان برسد.
دخترم منو به زور بیدار کرد.

داد زد:
مامان بیا ببین. بیا دستشویی.

برادرم و همسرم مراقب رفتارم بودند. به دخترم گفتند :
بیدارش نکن بابا . چرا نمیذارید بخوابه؟ دیوانه اش که کردید. بازهم دست بردار نیستید ؟!
دخترم داد زد :

نمی دانید که همه اش کار اون ها بوده. بیایید دستشویی ! انقلاب کردند !!!
من گیج و ویلان و همسرم و برادرم با دخترم دویدیم طرف دستشویی.

برادرم داد زد : وای خدایا
همسرم گفت : اینجا چه خبره ؟ واییییی و بلافاصله به دخترم گفت : اینها رفته بودند تو بدنت ها. چه کشیدی .
چشم هایم را مالیدم و با صدای بلند نردبان خواستم.

گفتم : همه تان برید بیرون . کبوترها هم نبودند. بچه شان را پرواز یاد داده و با هم رفته بودند.

ده سال می شد که اون گوشه ی حمام — دستشویی مشغول زاد و ولد  بودند.

نردبان آوردند. گفتم :
شیلنگ هم بیارید. پسرم فورا آ ورد.
گفت: اینها به اتاق منم آ مده اند. اما فقط دو سه تایشان. برادرم همه جای خانه را وارسی می کرد. عینک اش را برمی داشت. می گذاشت.

همسرم گفت :

صد بار گفتم ولشان کن. خانه را ببین چطور به گند کشیده اند.

حرفی نداشتم. زبانم کوتاه از جوابی قانع کننده بود.  تو این ده سال سفارشم به همه این بود :

اصلا حق ندارید به لانه کبوترها دست بزنید. اگر لانه شان را خراب کنید ، خانه ی خودمان خراب میشه. اون ها هم با باور من ، حتی با کبوترها گاهی حرف می زدند و برایشان قربان صدقه می رفتند.

بعدا به گوشم رسید که بچه هایش هم مثل خودش توهماتی هستن. با کبوترهای گیج حرف می زنند. تنها همسرش منطقی هست. و هیچوقت حرف نمی زند .
شیلنگ را دستم گرفتم و از سقف حمام دستشویی شروع کردم به شستن . موجودات ریز ریز سیاه همه شان ریختند زمین و از «گیلیف» خارج شدند. دخترم با خوشحالی گفت:
آخیش امشب راحت می خوابم . پس کار اینها بوده. همسرم گفت:
صدبار گفتم ها اون تخم گندیده را بندازم سطل آشغال. اما از بس گفتی دست نزنید به لانه اینها ، ترسیدم بگی خانه خراب شدیم !
بیا این هم عاقبت اون همه محبتت  به من این همه لطف می کردی الان اینجا نبودم !!!

برادرم گفت:
یواش. الان باز صدایش فردا ، پس فردا در می آید👇

برادرم حالش بدتر از ما بود. یک دستمال کاغذی برداشته و مقابل بینی اش گرفته بود. بوی وایتکس نفس تنگم کرده بود. همه جا را شستم هزاران پشه تارومار شدند.
همسرم گفت : لباستو درست بپوش. یادته پنج سال پیش گفتن که بدن شوهرت سیاهه . و چادر را پرتاب کرد روی سرم.
برای حمام کردن می رفتیم خانه مادرش.  

راحت نبود. از کاشی سفید چنان سرازیر می شدند انگار دوده ی سیاه از یک آ تش سوزی بزرگ را پاک می کنم . فقط ماند لانه کبوترها. دوروبر  لانه ، دو سه تا وول بودند . برادرم گفت:
دودل نباش. تمومش کن و به خودت هم رحمی بکن. حالا ما هیچ !
یک نایلون سیاه آشغال را همسرم به دستم داد و گفت : بندازش این تو. 

لانه  از جایش به سختی کنده می شد.  در طول ده سال ، فضولاتشان مثل سیمان شده ، از دیوار کنده نمی شد. در حین همین تقلا ، از لای چوبهای ریز آن ، دگمه مانندی به زمین افتاد. فکر کردم دگمه هست . عین دگمه ای شیشه ای که سوراخ سوراخ بود.

برادرم فورا برداشت. عینکش را جابجا کرد. گفت : عجب ! عجب ماهرانه جاسازی کرده اند
همسرم گفت: چیه مگه ؟
برادرم گفت: شنود !

دخترم داد زد : بابا آ مبولانس برای مامان رسید .

چی میگید ؟!

آ ذر. پورپیغمبر
زمستان98