واتساپ را بخاطر امتحانات ، حذف نصب کرده بودم. رشته ی ارتباطم با همنوردان قطع شده بود. اطلاع نداشتم ، کوه خواهیم رفت یا نه. نت هم خیلی ضعیف بود و از موقع خوابیدن گذاشتم بالای سرم ، هر اندازه هم دانلود بشه ، غنیمته !

می دونستم تا صبح طول می کشد ….

صبح به زنگ ساعت بیدار شدم. بلافاصله نگاه کردم به گوشی تا ببینم واتساپ نصب شده یا نه. دیدم اره ، شده صد ☺️ …… خیلی خوشحال شدم که موفقیت آ میز بوده است. 😳 . دویدم نان تازه خریدم ، دخترم داشت می رفت سر کار. سلام نداد. گفتم انگار خیلی بزرگ شدید. من سلام دادم و رویش را بوسیدم. و در همنوردان پیام گذاشتم که منم میام. کسی آ نلاین نبود .  اره ، دیشب اش برنامه چیده بودند که فردا صبح در پارکینگ ، جمع بشیم. 🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀🏃‍♀ د بدو لباس پوشیدم. یک لقمه کوچک ی نارنگی  برداشتم. و سه تا هم خرما خوردم. قلپی آ ب هم رویش. و کیفم را پر کردم از انواع داروهایی که همیشه با خودم ، همه جا می برمشان. 😇
دخترم بدون خداحافظی رفته بود. به آ ژانس زنگ زدم و گفتم زود بیاد که عجله دارم. ساعت هفت و نیم بود. تا گردو غبار کفشهایم را تمیز کنم و به خودم کمی برسم 😉 آ ژانس رفته بود و با بیسیم به مرکز زنگ زده بود که سوژه مورد نظر نیامد ! بعدا مرکز بهم اطلاع داد. بیست دقیقه سر کوچه ایستادم. خبری که نشد ، زنگ زدم فهمیدم.

گفتن دوباره می فرستند. گفتم نه دفعه ی بعد.

پیرمردی با ماشین فسکنی اش سر رسید و مقصدم را پرسید .

گفتم اورست !

گفت کجاااااااااا؟

گفتم همون عینالی دیگه  و سوار شدم. سرم کلاه گذاشتم و نشستم. عینک دودی ام که  یادگاری بابام بود ، یادم رفته بود بردارم. نور خورشید چشمم را می زد . به راننده گفتم سایبان ماشین را بکشد پایین. اطاعت کرد. یک حواسم به صدای زنگ گوشی بود. و یک حواسم به خریدن آ ب که در طی مسیر کوه بنوشم. حتما که وقتی خورشید این چنین می تابد ، تا نیم ساعت دیگر در سریالایی کوه ، عرق آ دم را در می آ ورد. اما سر صبحی ، سردم بود. لبه ی کلاه را تا روی چشمانم ، پایین آ وردم. راننده با حوصله ی زیادی ، ماشین را می راند و من در عجله برای رسیدن بودم. گفتم لطفا یک کم سریع تر برید. گفت هنوز دشت نکرده ، می زنم این ور ، اون ور. خلقش تنگ بود. اما سرعتش را زیاد کرد. درب کهنه ی زوار در رفته ی ماشین کم مانده بود از بدنه جدا شود. گفتم درست مقابل پارکینگ نگه دارد. گفت ما معمولا اینجا پیاده می کنیم. اون طرف تاکسی را راه نمیدن. و من با پرداخت پنج هزار تومن پیاده شدم. ( فکر کنم با گرانی بنزین ، دفعه ی بعد باید 15 هزار تومن بپردازم. !!!!!)
تا به پارکینگ برسم ، می دویدم و تپش قلب ام شروع شد . اما ناراحت و نگران این قضیه نبودم. دیروز که دکتر خودش قلبم را اکو کرد گفت قلبت اصلا مشکلی نداره ، و حتی می تونی به قله ی دماوند هم بروی !

همون لحظه فکر کردم دکتر ، دکتر نیست. یک پیامبر است و حرفش وحی منزل . توانایی خاصی در درونم ایجاد شد. گفتم : آ خه بچه هام میگند : مامان خیلی لاغر شدی.  قلبت بیمار شده ؟

دکتر گفت : اصلا هم اینطور نیست ، تو یک مانکنی !😳😳
دکتری که در نظرم ، پیامبر جلوه گر شده بود ، با این حرفش ، در نظرم از چشم خدا افتاد. و شد : هیز!
مادر شوهرم گفت اغا دکتر من وزنم خوبه !؟

دکتر گفت:  شما هم چند تا مانکن به هم چسبیده هستید !!!!
بالاخره ، همین که مادرشوهرمم در وجوش چند تا مانکن داشت  ، باعث خوشحالی دلش شد.
از کجا به کجا رفتم 😱
دوستانم تا منو از دور دیدند ، داد زدند :
آمد ! آ مد !!!

فکر نکنم از آ مدن امام زمان این چنین خوشحال می شدند. گفتم :

شاید جمعه هم بیایم ، شاید فردا ، شاید.

ده دقیقه بخاطر من معطل شده بودند. اگر یک «پی کی » می خریدم ، برایم خیلی خوب می شد.
پای پله ها همه با هم دست دادیم و هم را بغل کردیم و انرژی شادی بخشی از وجودمان ، ساطع شد. هاله ی« ا …….. د» یادم افتاد 😜
پله ها را به قصد فتح قله ، بالا رفتیم. قیلش عکس هم گرفتیم.  دست همه بالا گرفت.  انگار کسی گفت : دستها بالا !

هنوز ده پله نرفته بودم ، نفسم گرفت. کمی از آ ب را نوشیدم و راه افتادم. دو قلپ آ ب ، ذهنم را خنک کرد. انگار بنزین خوردم . افتادم جلو. لیدر داد زد : دختر پواش. رعایت کن. همه با همیم ها مثلا. عقب عقب رفتم و سنگریزه های زیر پایم ، دادشان در آ مد. فکر کردم میگند :

احمق نباش. مثل همیشه پیشرو باش !! جوگیر فرمان سنگهای توّهم شدم ، خوردم زمین. اگر عشرت نگرفته بود ، کله پا می شدم. تپش قلبم شدید شد. اما حرف دکتر یادم بود. مچ بهانه را می گرفت و گوشش را می پیچاند. آ نقدر به قلبم فرمان ایستادن دادم ، فکر کردم دیگر نمی زنه. تعدادمان بیست نفری می شد. هزار بار هم از هر کدام  می پرسیدم اسمتان چیه ؟  باز اکرم را سیما ، سیما را پروین و پروین را فریده صدا می زدم. گفتم : رباب جان ، از اون کتاب که تازه خوندی برام تعریف کن. گفت من که رباب نیستم. من رقیه هستم و خندید: اول آ شنایی ، اینطور اتفاقات بعید نیست و الا به بهره ی هوشی ات ، ربطی ندارد. قبلش گفته بودم منو باش. قاطی کرده ام ! اما با خودم گفتم : اگر بهره ی هوشی ام کم بود ، در امتحانات ، که فقط دقیقه ی نود ، همه ی کتاب را مطالعه می کنم ، قبول نمی شوم…….

دسته ای پسر و دختر جوان از کنارمان رد شدند. حین عبور به هم گفتند: عجب شصت هفتاد ساله های بیست ساله ای اند . ماتیک شان را ببین. کوه شده لاله زار 

ادامه دارد ……

اگر حوصله تان سر رفت از این دسر میل بفرمایید