از وقتی پدرم ما را ترک کرد، با کلاه مخملی آشنا شدم . نشانه ای بود تا پدرم را به راحتی پیدا کنم !
همسرم ، ماشین را راه انداخت .
گفتم :
«حالا برویم اون جا. دلتنگ کلاه مخملی هم هستم!»
از کوه برمی گشتیم .
همسرم اشتیاقش را برای دیدن پدرش، فرو خورد. و من خوشحالی ام را نتوانستم قورت بدهم و خندیدم
دو هفته ای میشد که کلاه مخملی را ندیده بودم. اما مطمئن بودم همیشه منتظرم است . از لحظه ای که می دیدمش تا لحظه ای که باهاش وداع می کردم ، چشم از چشمم برنمی داشت. با اون سبیل های آ ویزان و ابروهای به هم پیوسته ، و نگاهی که از هرزاویه می رفتم ، به سمت من بود. برف هم ببارد ، باران هم سیلاب شود ، طوفان هم بوزد ، از جایش تکان نمی خورد که نمی خورد . هر وقت که به دیدنش می روم ، همونه که هست. یک تار سفید مو هم به موهایش اضافه نمی شود.
درست برخلاف من !
شب میخوابم ، صبح بیدار که می شوم ، می بینم موهای سفید تازه ای بهم چشمک می زنند.
همسرم گفت:امروز نرویم. هفته ی بعد!

گفتم : «نه. نه. مادرت دلتنگش هست . این بار هم به دیدن پدرت نبریم ، از ما می رنجد.»
گفت : پس زنگ بزن آماده بشه…..
زنگ زدم . مادرشوهرم اظهار خوشحالی کرد و گفت : «باعث زحمتتان میشم آ خه » داشت تعارف می کرد ….
تا چادرش را سر کند ، و لباسی بپوشد ، ما هم دم در رسیدیم.
با عصا آرام ، آ رام آ مد بیرون .
بهش گفتم : سلام داغچی ننه.
خندید : « آ ره با این پاها ! »
مادر شوهرم به سختی راه می رود و به سختی خودش را این ور و اون ور زندگی می کشاند.
همسرم پا گذاشت روی گاز .
رقص مادرم را که دیروز محض شوخی در خانه اش گرفته بودم ، نشان مادر شوهرم دادم . از خنده ریسه رفتیم .
« می برمش پدرمم ببینه. بیچاره هی می گفت
بیا پیشم. بیا پیشم بمون. اینم ادا می داد. حالا می برم ببینه که حالش خوب شده و پیشش حالا حالاها نمیرود!!! البته کلاه مخملی هم هست ، باید به دیدن هردوتایشان بروم. اگر کلاه مخملی نباشد ، محاله پدرم را پیدا کنم »
گفت : خوب کردی برای پدرت ، همسایه ی داش مشدی ایی انتخاب کردی .
گفتم :
« نمی دونی چقدر هوایش را دارد. چهارچشمی می پایدش.»
« کاش پیش هم بودند. کاش پدر اینم ، پیش پدر تو و کلاه مخملی بود» و اشاره کرد به پسرش.
همسرم گفت :
« نه بابا.کلاه مخملی بیشتر با پدر این اخلاقشان جور در میاد » وخندید .
« شاید موقع عصری که دلتنگی سراغشان آمد، باهم گپی بزنند وقلیانی چاق کنند.
این دیدار یکی دو دقیقه ای هم برای پدرم ، کلی غنیمته » !
سکوت کردیم. شاید تجسم می کردیم اون ها کجا چایی می خورند. کجا می نشینند.خنده هایشان چگونه هست. اما از چیزی مطمئن بودیم:
دستشویی نزدیکشان بود و شیرآب هم همچنین.
نه شکم درد می گرفتند و نه تشنه می ماندند.
از شیر آب منطقه ی آنها، آب چنان فواره می زد که انگار سوزن به دست آدم فرو میرود . نه مثل شیرهای آب خانه ی ما که درطبقه های بالا ، هیچوقت آب گرمش را نمی دیدیم . و همیشه برای حمام کردن میرفتیم طبقه ی پایین ، خانه مادر شوهم .
تا همسرم ظرف ها را از آب پر کند، ما هم سلانه سلانه ، در سربالایی ، به سمت روبرو رفتیم .
پدر شوهرم ، زیر درختچه ای دراز کشیده و با چشمان باز ، دو هفته ی تمام منتظر ما بود. صورتش را با آب شستم و درختچه اش را ، همسرم آ ب داد. ناهارش اندکی برنج و گندم بود که مقدار کمی از آنها مانده بود. آنها هم حتما ، سهم پرندگان بودند. چون همیشه می گفت:
« هیچ چیز را دور نیندازید. اسراف نکنید. لااقل بدید پرندگان بخورند. یا مرغ ها ! »
مادر شوهرم ، کنارش که نشست ، چادر سیاه را کشید مقابل صورتش و یواش یواش باهاش حرف زد…… شانه اش زیر چادر داشت می لرزید. معلوم بود که از دیدنش اشک شوق می ریزد.
تا آن دو حرفشان را بزنند ، و ما هم مزاحم خلوتشان نباشیم ، بدو بدو رفتیم پیش کلاه مخملی و پدرِ من . ظروف نوشابه خانواده را هم پر از آب کردیم تا لااقل آ نجا را هم آب و جارویی بکنیم .
سیاهی چشم و ابروی کلاه مخملی از دور مثل سیاهی شب به چشم میخورد. به شوخی سلام نظامی دادم و از دور داد زدم :
« آمدیم. آمدیم. بیخشید زود نیامدیم. رفته بودیم کوه »
از مقابل کلاه مخملی ، زنی با مانتوی اسپورت کوتاه گذشت. ماتیک مسی رنگی زده بود و موهایش هم ، رنگ تابه مسی کهنه ی زن را داشت. اما کلاه مخملی محلش هم نگذاشت. ککش هم نگزید. پدرم حتی سرش را هم بلند نکرد نگاه کند. با چشمهایم به کلاه مخملی اشاره کردم که چون تاریخ تولدش را می دانم ، و چون از پدرم سنش کم هست، باید ابتدا حال پدرم را بپرسم .
کلاه مخملی متواضعانه نگاهم میکرد. می دانستم توقعی ندارد
بالای سر پدرم نشستم . حس کردم غمگین هست
گفتم: « بابا یه آبی به صورتت بزنم ، حالت جا بیاد»
آب در گودی سیاه چشمان پدرم ، جمع شد. انگار گریه میکرد.
« بابا! ببین برات چه آوردم. بخند ! »
و فیلم رقص مادرم را از گوشی، مقابل چشمان باز پدرگرفتم.
همسرم گفت :درختچه اینجا خشکیده است 👇

باید تا عید برایش فکری بکنیم. شاید بابات از آ ن ناراحته.
مادرم اما ، همچنان در کار خودش بود و مقابل چشم پدرم می رقصید.
دستهای همسرم روی درختچه بود و کاغذی که لای آن مانده بود را و باد آورده بود را ، از شاخه جدا می کرد.
درختچه تکانی خورد و از جایش در آمد. خاک ها و سنگ های ریز ، در دوروبرمان گردو غبار غلیظی راه انداختند . دو تا انگشت از ریشه های درختچه بیرون زدند. شناختم و ترسیدم . ناخن های پدرم بود. قبلا دیده بودم که کج و شکسته بودند و رنگشان سفید و زرد چرکین شده بود. ناخن هایش، از قبل فوت کرده بودند !
ناباورانه به هم نگاه کردیم . چشممان از حدقه داشت در می آ مد. از زیر درختچه ، پدرم از جایی که خوابیده بود ، بلند شد و با خشم گفت :
« اون را چرا آ وردی اینجا؟؟؟!!!!!!! اینجا هم نمیذاره راحت باشم » ؟
به تته پته افتادم . در حالی که پاهایم سست شده بود ، و با همسرم عقب عقب می رفتیم ، با صدای لرزانی گفتم :
« آخه پدر ، اونم دلتنگ شماست. نفسش تنگ میشه ، نمی تونه بیاد اینجا . گفتم ببینی که خوب شده. مگر هی نگرانش نبودید ؟ مگر نمی گفتید ………..؟
با غیظ نگاهم کرد و گفت :
« بگو کجاست تا دخلشو در بیارم ؟ تو هم دختر اونی دیگه …»
چاقویی در دست داشت و حرف من را اصلا نمی شنید. راه افتاد دنبالمان . دور بدنش پارچه سفیدی بسته بود و مراقب بود نیفتد و بدن لختش دیده نشود . با یک دستش که چاقو نداشت ، پارچه ی خاکی را محکم نگه داشته بود.
دست در دست هم دویدیم و پدر هم پشت سر ما .
چاقو را بالای سرش گرفته بود و داد میزد : اون کجاست؟! منو ببرید پیشش!
همه جا خلوت بود و کسی نبود جلویش را بگیرد.
داد زدم : « کلاه قرمزی ؟ ای وای من دارم چی میگم ؟ کلاه مخملی ! چرا مثل مجسمه ایستاده ای نگاه می کنی؟ بیا بگیر و ببر جای خودش » !
کلاه مخملی تا برخاست کمک ما بیاید ، درختچه ی سبزش ، از جا درآ مد.
ما می دویدیم . پدر می دوید و کلاه مخملی هم پشت سرمان .
گرد و خاک نمی گذاشت واضح دیده شویم .
کلاه مخملی ، کلاهش را در هوا تکان می داد و با سرزنش و نصیحت ، بلند بلند داد می زد. صدایش شبیه سرفه ی سیاه بود :
« مرد حسابی ، رقصیده که رقصیده. مگر اون بهت میگفت که چرا سر اون همه گوسفند را می بریدی ؟؟؟؟» یا چرا سرش هوو آوردی ؟؟
و پدر را محکم بغل کرد و چاقو را از دستش گرفت. پدر همچنان دادوبیداد می کرد :
« دفعه بعد که آ مدید ، از اون عیناد برای من هیچی نگید . از درختی هم آ ویزانش کنند ، کلاغی بهش نوک هم نمی زنه » دادوبیدادش دیگران را هم بیدار کرده بود. خاک می جنبید ! سنگها به پا می خاستند.
با لرز گفتم : اینجا هم فاشیست هستی ها!
صدایم را پایین آوردم و فقط خودم شنیدم .
کلاه مخملی اشاره کرد که تا نگهش داشته ، فرار کنیم و ترانه ی « جنتلمن » اون گوشی را هم خفه کنیم .
پدر با نگاه غمگین و خشمگینش ما را تعقیب می کرد. و با تقلا می خواست از چنگ کلاه مخملی در برود.
خودمان را به ماشین رساندیم و شیشه ی پنجره هایش را بالا کشیدیم .
قلب مان تند تند می زد و ماشین هم کج و کوله می رفت . نگاهمان به پشت سر ، هراسان بود .
در جاده ، خیل ماشین ها با آ رم قرمز می رفتند دیدن مسابقه ی فوتبال تراختور با رقیب ورزشی اش. …
کاپشن کوهنوردی همسرم ، رنگش قرمز بود. گذاشته بود پشت ماشین . برداشتم واز پنجره بیرون آوردم و در هوا تکان دادم !
گفت : «ببین ! پدرت هنوز نرفته سرجایش. فکر میکند اون که برداشته ای ، پرچم قرمز هست ، بازهم می افتد دنبالمون. گفته باشم بهت » !
یاد سیلی ایی افتادم که سی سال قبل بخاطر همین پرچم قرمز ، از پدر خورده بودم .
داد زدم : مادرت. بابا مادرت را جا گذاشته ای ….. کجا داری در میری ؟
همسرم گفت ای داد بیداد ، و فرمان را برگرداند .
با ترس ولرز باز هم برگشتیم گورستان .
گردوغبارنشسته بود و پدرم را تجسم کردم که دارد برای خودش چایی سبز دم می کند . اشکم در آمد !
در آ ن فرصت که ما با کلاه مخملی ، درگیر آ رام کردن پدرم شده بودیم ، مادرشوهرم با پدر شوهرم ، حسابی اختلاط کرده و شنگول بودن را به وضوح در چهره مادرشوهرم میشد تشخیص داد.
« خدا رحمت کند آغاجان را » گفتم و بر چشم خیسش بوسه ای زدم .
همسرم گفت : الهی به زودی قسمت تو هم شود !
مادر شوهرم گفت : « اوغلان این چه حرفیه » ؟
بعد رو کرد طرف من و گفت :
کفش هایت را ببین. هم خاک گورستان ، هم خاک کوه. با دریا هم بشوری ، پاک نمی شوند !
« مادرت راست میگه : « هاردا آ شدی ، بو قیز اوردا باشدی » @

@ ترجمه ی ضرب المثل :
هر کجا آ ش هست ، این دختر اون جا ، جاش هست !