داشتم نینیخ ها را خرد می کردم ، مربا بپزم. با آبا مشغول این کار بودیم. من خرد می کردم اون با یک دستگاه فلزی ساده که بهش میگند یرآلمانی گوزه ل کسه ن، نینیخ ها را با شکلی که شکل دندانه های رنده داشت ، توی قابلمه می ریخت. تلفن زنگ زد. دخترم توی تلفن داد می زد:
مامان زود باش. زود باش بدووووو !
گفتم علیک سلام. چه خبرته. کجا فرار کنم ؟
گفت نگفتم که فرار کنی. یعنی میگم زود لباس بپوش بدوووو بانک!
گفتم بانک را دزد زده برم دستگیر کنم!؟
عصبانی شد.
گفت تو هم عقلت سرجاش نیست ها. بابا اون رییس اون جا ، دوساعته با تلفن «سوکور قوشور» به رییس اینجا جواب نمیده. وام که درخواست کردم داره جور میشه.
گفتم خب حالا من چرا بدوووم ؟
گفت تو فقط زود لباس بپوش. الانه که بانک تعطیل بشه.
گفتم آخه نینیخ خرد …….
چنان فریادی کشید که پله ها را سه تا سه تا رفتم بالا. و آ با پشت سرم می گفت:
بالا چی شده گفت فرار کنیم ؟ من با این پاهام کجا بدوم؟

گفتم آبا نگران نباش. این دختر« های کوی چی» هست. وام و میگه
گفت: هر چی میگه همون و بکن. حوصله نداریم زیریلدیا گجه
لباس پوشیدم. و در حال دویدن بودم که زنی زنگ زد : برای امر خیری مزاحم شدم. بی هیچ سلام علیکی گفتم : تحصیلاتش ؟
گفت دیپلم. تلفن را قطع کردم و دویدم . دخترم پشت خط بود. جواب دخترم را می دانستم. گفتم تو هنوز مانتو نپوشیدی؟ وای بدبخت شدم. و صدایش با فریادی قطع شد. باز هم پله ها را چهارتا چهار تا رفتم پایین. کفشهایم را چپکی پوشیده بودم. تا راست و ریس کنم دخترم زنگ زد
کجایی الان ؟
گفتم آخه نگفتی کدوم بانک برم ؟ مونده ام وسط کوچه زنگ بزنی . گفت همون دیگه. کنار انگجی.
تاکسی گیر نمی اومد. دلم تند تند می زد. ساعت نزدیک دو بود. یک ربع وقت داشتم
داد زدم :دربست
راننده گفت : کجا با این عجله ؟ بیست هزار تومن میشه ها.
گفتم مریخ را می شناسی ؟
دخترم زنگ زد. بی معطلی سوار خط واحد شدم. درست مقابل انگجی می ایستاد. هزار تومن گرفت. کارت شهری نداشتم. همیشه مریخ می رفتیم.
رئیس دوروبرش شلوغ بود. ماسکی جلوی دهانش زده بود. با نفس تنگی خودمو رساندم کنارش و با صدایی که در می اومد و نمی اومد ، گفتم : آقای رئیس ، دخترم نفله شد آخه !
ماسک را برداشت. و با نگرانی نگاهم کرد. انگار با ماسک می شنید. بیسیم بانک را به گوشش چسبانده بود
گفتم: اون تلفن را قطع کن بگم!

خیلی سعی کردم بر خودم مسلط باشم تا نگویم که شبیه مارلون براندو هست. از یک چیز تعجب کردم ! اما نمی گویم چون قرار است داستان را خودشان هم بعد از اتمام آن بخوانند… بماند!
با چشمهای آبی رنگش تو چشمم زل زد و گفت: تو نوبت باشید
گفتم : آقای رییس من مادرم نوبت نمی ایستاد چرا رسم خانوادگی ما را به هم می زنید؟
گفت: فرمایش ؟
گفتم بابا .‌‌‌….
بابا که گفتم بهش برخورد . گفتم آقای جناب رییس ! دو ساعته وام دختر من جور شده ، می دونید کی را میگم ؟ یک دختر ظریف قامته از صنایع میاد از پیش اکی ….‌ اکریم نه نه .‌‌‌… وای خدا یادم رفت ….
گفت اره می شناسم . حالا چی شده ؟
مردی پشت سرم ایستاده بود و هی می گفت:
رییس فقط یک امضا بزنید کارتمومه
رییس گفت نوبتت نیست درثانی، اول با محمودی حرف بزن
دست به سرش کرد. ایول رییس ..‌‌.! دختری جذاب که کنار رییس نشسته بودبهم لبخند زد. خوشحال شدم از من خوشش آمده. رییس گفت الان چکار کنم؟
گفتم:
لطف کنید فقط یک لحظه با دخترم حرف بزنید‌ و حرفش را بشنوید
زود شماره دخترم را گرفتم و گوشی را به گوشش چسباندم !!
دخترم از اون ور حتما شرح میداد و نمی دانم چی می گفت که قیافه ای جدی گرفت و گفت نمیشه خانم … نمیشه . باید گواهی بیاری و گوشی را داد دستم .
حرصم گرفت . الان باید تو اداره باشم و ناچارم بازهم مرخصی بگیرم . لااقل ماشینی داشتم حل بود اما تا اداره باید پنج مسیر بروم و برگشت هم پنج مسیر برگردم . مشکل خودم ، بغضم را فشرد. یک چهارم درآمدم هم هزینه ایاب ذهابم میشد . از طرفی خرج دانشگاه ، کتاب ، شهریه …..
دخترم گفت : هی میگی ماشین ، ماشین .
یک وام درخواست کن پولاتو جمع کن یکی بخر . به کله ام فرو رفت!
گفتم الان چکار کنم ؟
گفت :
هیچی ! کاری نداره درخواست وام کن .
راستش بار اولم بود . باجه سه راهنمایی ام کرد و چون وقت اداری تمام بود گفت فردا بیا ببینیم میشه یا نه ؟
قبلش گفت: باید تو حسابت پولی باشه داری؟

و این چنین شد که پرونده ای به نام درخواست وام از طرف من باز شد. باجه سه ، مقداری کاغذ جلویم گذاشت امضا کردم به باجه پنج ارجاع ام داد اونم مقداری کاغذ داد زیرش را امضا کردم
دستم کرخت شده بود که باجه چهار متوجه شد و گفت برو پیش رییس و بگو تایید کنه. رییس ماسک آبی زده بود و با دستکش آبی رنگ اندامی که با چشمانش ست بود ، سرش پایین و مشغول حرف زدن با نفر پشت خطی بود ‌ گفتم خدایا چطور برم بگویم بازهم تلفن را قطع کند؟ اینم شد ننه ی من که کارش فقط تلفنی حرف زدن با این و اون است. از تصوراین که مادرم جای رییس نشسته و از زینب غذا میخواد ، خنده ام گرفت. از طرفی سرش هم شلوغ بود صندلی را درست گذاشتم وسط بانک و نشستم و زل زدم به رییس. واقعا از رییسی هیچی کم نداشت کت و شلواری که اتویش خیار که هیچ ، هندوانه را هم قاچ می کرد‌. دست های ظریف و سفید و قدی بلند و قامتی حدودا ۱۸۹
به مادرم گفتم گفت یه هو بگو پسر رستم داستان !
گفتم: داستانش وام بدهد معلوم می شود
خلاصه رییس منو دید و گفت تشریف بیاورید‌‌. قبلش که رفتم پیشش گفت برو تا نوبتت. نوبتم برق رفت و اون زن پشت تریبون نشد بگوید: شماره ۲۴۳

گفت وام برای چی میخوای ؟ از دهنم پرید بگویم : پی کی ! اما نتونستم و گفتم برای امر خیر ….
گفت ازدواج می کنی ؟؟!! باید ضامن بیاری …
به این رو انداختم نشد به اون رو انداختم نشد همه در شرکت های خصوصی بودند و فاقد اعتبار. دقیقه نود که داشتم منصرف می شدم فران گفت من میشم ‌‌و آمد بانک . به‌ رییس گفتم وال لاه رییس جان دارم داستانت را می نویسم کاری کن ماجرا ختم به خیر شود . از دیدن عکسی که ضمیمه موضوع بود خوشش اومد‌‌. عین خودش بود با هزار زحمت از گوگل پیداش کرده بودم البته می خواستم ماسک هم داشته باشد اما همه رییس ها بدون ماسک بودند . گوگل از کجا می دانست کرونا میاد من میرم پیش رییس بانک و وام بگیرم و داستانش کنم و در سایتی عکس رییس ماسک دار درج کنند. امضا کردم و از فران کارت ملی خواست فران گفت نیاوردم
بعدا برادرم که ماجرا را فهمید گفت پت و مت از شما بهترند.
رییس گفت جور می شد اگر کارت همراهتان بود . فردا بیایید.
سر فران داد زدم:
اگر به تو بماند من تا ده سال ” پی کی ” که هیچ ، درشگه هم نمی تونم بخرم .
فران گفت کارتم پیش ممده .‌ باید اون بدهد بیارم . خودمو ملی کنم؟!

تا یک هفته از فران خبری نشد.
هی زنگ زدم بیا بانک فرم را امضا کن و اینها ، گفت کارت بازهم پیش من نیست حتما فردا حتما فردا کرد و چنین شد که صدای برادرم درآمد
باز شدیم از پت و مت بدتر!
همین امروز صبح رفتم سراغ رییس.
باز هم ماسک آبی زده بود و دستان سفیدش در زیر دستکش چرمی آبی رنگ حتما لطیف تر شده بود. باز هم تلفنی داشت با یکی ریز ریز حرف میزد. منو شناخت و لبخندی زد. به خانمی زیبا که این ور میز نشسته بود،گفت:
داستان منو ایشان می نویسند و بعدا پرسید: قسمت سوم تمام نشد؟
گفتم دیگر وام نمی خواهم . من باید بروم سر همین نوشتن داستان و شعر .. البته تو دلم گفتم. رییس تا نمی گفتم از کجا از دل من باخبر می شد؟
گفت تا یک سال باید ..
گفت تا شش ماه باید ..
گفت نمی دانید بدانید…
و من هیچی از قانون وام نمی دانستم
فکر می کردم با یک امضا و ضامن و کارت ملی فران ، صاحب پی کی میشوم و از فردای اون روز صدای باندهای ماشین را بلند می کنم و ترانه( ای خدا دلم تنگ )عهدیه را در خیابان های شهر و جاده های دورودراز به تنهایی گوش می دهم‌.
داستان را با الکل ضدعفونی میکنم تا رییس خاطرجمع بخواند!

آذر . پورپیغمبر

۱۲ اسفند ۹۸