آذر
بهار را نظاره می کنم سیاهی رفته است و تاریکی و خوب نیست دم صبح و دم بهاری که در راه است از سیاهی ها سخن گویم اما چه کنم ؟! رنگ چشمان من است و سیاهی سرمه به کوی دیگر و به خیابان ماشین ها امان نمی دهند و ترمز نگاهم به ماه است که پشت ابرها گرچه پنهان است اما در ابهام نیست همچنان زیبا و نمایان هست از این نگاه غصه های عالم من به سر می آید سرمست از رایحه بهار معجزه تو ، مثل معجزه پیامبران نیست که کتابی بیاورند و مردمانی ….. ازمعجزه های تو یکی این است که یادم داده ای نان خشکیده شعر را با آب باران خیس کنم و تازه و لطیف دور سفره ادبیات گرسنه بچینم . حوض آبی آسمان پر از آب شده است فواره اش به دست باد باز شده است می خورد با رقصی به چهره پنجره ها ماهی طلائی آفتاب غرق باران شده است باران نیز عاشقانه می بارد و من خیالی در زیر ناودان طلائی انگار تازه یادگرفته ام رقص شکر گزاری به جا آورم در سکوت همیشگی صبح جمعه که می آید حرف های تازه ای با هم می زنند و از این صبح که کلاغ قار زد و رفت دارم شکسته های بتی را جمع می کنم که به آوای بهار در من فرو می ریزد خودستایی اگر نباشد خودم را ذره ذره دارم پرستش می کنم دردی است کدام بهار ؟! پرندگان دیگر به مقصد نمی رسند من هم از پرنده خودم نگرانم خواب آلود از پله ها پایین می رود خمیازه می کشد راه می رود نفس می کشد نفس می زند سرمای یک فصل در تنش بیداد می کند روسری را محکم می بندد نان را در آغوش می گیرد برمی گردد خواب آلود نیست نفس نمی زند گرمش است روسری را از سرش باز می کند و از پله ها بالا می رود به گل سرخ راه پله لبخند می زند وبا بوی چایی ایی تازه می فهمد بیداری برای کیست رنگ آبی صبح است که از پنجره عمرم به درون من می تابد از این رنگ نه آسمان دارد ، نه آب و نه هیچ پیراهن رقصی جامه شب را از تن در آورده ام و رنگ صبح را باز به تن کشیده ام به هیچ چیزی نداشتم نه به باران نه به آسمان نه به بوی جوانه ها از زیر خاک نه به سکوت پرنده ها بی هوا دامنم راچرخاندم و با بشکنی از بی تفاوتی به چشمانم یاد دادم قطره ای آب هدر ندهد و به دلم یاد دادم از هر چیزی نشکند کوه را سرتاسر مه گرفته است و چراغهای راهبر از آن بالا سوسو می زنند از زمانی که به راه افتاده ام فقط باران شدیدی نمی بارد باران خاطره هم می بارد گنجشکان سر صبحی شهر را روی سرشان گذاشته اند دیوانه وار داد می زنند دیوانه وار می چرخند و دیوانه وار دنبال یکی از خودشان می گردند دلم عجیب خسته است و بهارعجله دارد به عیادت من بیاید سلام بدهم در آغوشم بگیرم و با احتیاط ببوسم و بهش بگویم : عزیز من است و دلم برایش یک ذره شده بود بهش بگویم چقدر در انتظارش ماهها و حتی سالها را سپری کرده ام و در انتظارش چشم روی هم نگذاشته ام خودش می داند آن قاصدک پیر که خبری را کامل نداد می نشینم و صبر می کنم تا همه صداها بخوابد و سکوت کامل برقرارشود سکوت که می شود با تنها صدایی که همیشه در آن سکوت می شنوم به پا می خیزم و شروع می کنم به چرخیدن یک دستم رو به آسمان و یک دستم رو به زمین است پرنده ام همچنان می خواند و من همچنان می چرخم می چرخم و می چرخم روزگار هم دیگر نمی چرخد و با خسته گی تمام تماشایم می کند من همیشه و در هر مورد با دیگران متفاوت هستم حتی در خواب دم سحر در صبحی تیره و روشن به جای گرگ و میش ماه به خوابم می آید آن چنان که به خود رسیده ام نام من یک نقطه دارد نام تو هم یک نقطه گل سرخ و جمعه و خدا هم ! شیاد روزگار خواست سلام من هر صبح آهنگ اذان گذاشته ام
و شاهد رویش برگ هایی تازه
در دفتر انقلابی اویم
از دیروز که برگها ریختند
دیگر اثری نیست
و دلم در این جشن تنهایی
شرابی می خواهد
شب رفته است و
از کوچه های صبح می پیچم
من نان را صرف نمی کنم
بخش – بخش می کنم
و می ریزم به پای پرنده ای
که من را می بخشد
تبریکات پیشاپیش من
تلو تلو می آید
به سوی تو
آوایی بود
بر روی برگ و شاخه دل
جای پایی بود
پرنده من می خواند
در تنهایی خود ترانه
در هر بیت آوازش
حدیث یک قاصدکی بود
با جمعیتی که مخالفم
موافق می شوم !
از این صبح که پرندگان
در زیر پاها
از آن برنمی گردد
شعر مثل من است هر صبح
زیباترین رنگی که تابحال دیده ام
امروز هیچ احساسی
ساعت هاست
دلم می خواهد دوباره برگردد
وقتی مادر از دستانم گرفت
به سختی توانستم
با دو پایم راه بروم
وقتی مست عابد از دستانم گرفت
به آسانی توانستم
با یک پایم نیز برقصم
به قول تو زیباتر شده ام و نگار
از عشق نتوان صرف نظر کرد
آینه را هم کرده است بی زنگار
دیگر نه به دریا اعتماد دارم
و نه به کوه
پرنده ام می گوید
اگر پرواز بلد باشی
دریا و کوه را هم زیرپا می گذاری
من را بساید خرد کند
بفروشد
اما خدا با من بوده و هست
و من همچنان
سنگ زیرین آسیابم
این روزها دیگر
خورشید درخشش ندارد
از صبح که طلوع می کند
تا شب که غروب می شود
بی صبرانه منتظر است
ماه و ستارگان در بیایند
و درخشش خود را
در آنها تماشا کند
از آن سلام هایی نیست که
همه به هم می دهند
و دست به دست می گردد
و مچاله می شود
سلام من به تو
تا از پیله اش در بیاید
با بدرود بدرودها گفته است
و خدا شاهد است
به تماشای رقص من
درصبح ها و ظهرها و عصر ها و خفته
خدا هم عاشق می شود
به سماع می رقصد و
سرش گیج میخورد
| طراحی: پارس اسکین - پیاده سازی: شرکت داده تجارت |
